Net je stukje gelezen over de honden. Ook ik heb regelmatig vreemde honden over de vloer. Dit komt door mijn vriendin Louise. Zij is een vrouw van mijn leeftijd, woont alleen en is chronisch ziek, dus niet in staat om een baan te hebben. Om iets te doen te hebben heeft ze een aantal jaar geleden een hondje genomen uit Spanje, Elliot. Een paar jaar geleden is daar een klein zwart hondje, Lizzy, bijgekomen uit Portugal. Voor Lizzy was zij al begonnen met het opvangen van hondjes uit Spanje en Portugal, die naar Nederland kwamen vanuit een ellendige situatie, en hier, vanuit o.a. Louise, naar een adoptiegezin gaan. Ook Lizzy was bestemd voor adoptie maar Louise, en ook ik, was zo gek op haar dat ze haar zelf heeft geadopteerd. Via haar heb ik al heel wat honden hier op visite gehad want ze komt ze altijd direkt laten zien en samen kijken we wat voor hond het is en wat voor aanpak hij nodig heeft. Omdat zij ziek is, komt het nog weleens voor dat ze niet in staat is om de hondjes uit te laten en dan spring ik voor haar in. Zo kon het weleens gebeuren, toen Beer er ook nog was, dat ik drie keer per dag, twee rondjes uitlaten achter elkaar deed omdat ik niet al die honden in één keer kon meenemen.
 |
| Willekeurige honden |
Twee jaar geleden, nog voor Lizzy, kreeg ze uit Portugal Apollo voor tijdelijke opvang. Apollo had zijn eerste levensjaar doorgebracht in een doos in een schuur en af en toe werd hem wat brood en water toegeschoven. Toen hij kwam was hij zo verschrikkelijk bang van alles dat hij niet eens uitgelaten kon worden. Na enkele dagen slaagde Louise erin om hem via een schijnbeweging aan te lijnen maar verder zat hij alleen maar in de verste hoek van haar kamer. Toch durfde hij steeds dichterbij langs haar te lopen en ook bij mij na een dag.
Toen hij een week bij Louise was, moest zij een dagje weg. Elliot nam ze mee en Apollo kwam een dagje bij mij (ik kon hem toen ook aangelijnd krijgen en uitlaten) maar hij bleef nog steeds op veilige afstand van me. Het werd een dag met een gouden randje! Het was nl ook de dag van de rondvaart door de Amsterdamse grachten van het Nederlands elftal en ik zat het live te volgen op de tv. Plots sprong Apollo op het andere uiteinde van de bank. Ik praatte steeds tegen hem en hij schoof steeds een beetje dichterbij. Uiteindelijk zat hij stijf rechtop naast me. Op een moment voelde ik hem ineenzakken en kwam hij met zijn koppie op mijn schoot liggen. Het eerste kwartier durfde ik me niet te bewegen maar toen begon ik zijn koppie te strelen en ....hij liet het toe. Het was het begin van een bijzondere band, en ook tussen hem en Louise. Na een half jaar was hij rijp voor adoptie en gelukkig vond Louise een goed tehuis voor hem bij mensen die al eerder zo'n bange hond hadden geadopteerd. Het gaat hem nu goed al moet hij nog steeds niets van vreemden hebben. Over een maand komt hij een paar weken bij Louise logeren omdat zijn baasjes een reis naar Canada gaan maken. Wij zien er heel erg naar uit, omdat Apollo voor ons van alle opvanghonden tot nu toe, toch wel heel speciaal was.
Groetjes, Els
PS Als je het wat vindt, mag je het ook voor blogpraat gebruiken.
