Hej Gonny,
Mijn verhaal begint eigenlijk al in mijn schooljaren. Mijn ouders zijn geen strandmensen, en dus gingen wij op dagjes uit of vakanties altijd naar de bossen. Wel in de omgeving van onze woonplaats, want zowel pa als ma was niet in het bezit van een rijbewijs. Gelukkig woonden we in een bosrijke omgeving.
Op druilerige zondagen mochten mijn zusje en ik graag uren lezen, en mijn favoriete boeken waren van een serie waarvan elk boek over een ander land ging. Er stonden ook prachtige foto's in en het boek over Canada trok mij het meest. Daar zou ik later gaan wonen, bij al die bossen, meren en prachtige bergen.
Ach, je wordt ouder, krijgt een gezin en de combinatie Els en zon en strand is nooit wat geworden, ik heb zelfs nooit een zwemdiploma gehaald! Mijn kinderen werden ouder en af en toe dacht ik al aan de toekomst, wat als ik met pensioen ga? De wens om in Canada te wonen was wel op de achtergrond geraakt maar nooit echt weggeweest. Nu heeft mijn dochter wat jaren geleden een relatie gehad met een jongen waarvan de moeder Zweedse was. Al haar familie woonde ook in Zweden en mijn dochter ging verschillende malen met hun mee op familiebezoek daar in vakanties. Vanaf de eerste keer probeerde ze me te overtuigen dat Zweden zeker zo mooi is als Canada en bovendien wat dichterbij (lees: niet zo duur om heen te vliegen om iemand te bezoeken).
Inmiddels ben ik de laatste jaren steeds in Zweden op vakantie geweest, zowel in de winter als in de zomer, en ik ben van het land gaan houden. Zozeer dat ik Zweeds ben gaan leren als voorbereiding op een leven in Zweden na mijn pensionering. Want wat is het een heerlijk en mooi land. Al dat groen in de zomer, steeds anders van kleur, afhankelijk van het zonlicht en zelfs op regendagen is het schitterend in de bossen: de kleuren zijn dieper en alles glanst, druppels glijden als parels van de takken en bladeren, en dan het geluid van de regen.... Ik kan niet begrijpen dat sommige mensen daar depressief van worden, misschien zien zij niet de schoonheid die ik zie.
En dan de winters, misschien nog wel mooier dan de zomers met dat witte sneeuwkleed. Het kan me bijna tot tranen toe ontroeren als ik die besneeuwde bossen zie, bijna net als bij het zien van een babytje of een nestje schattige puppies. Pure kadootjes van Moeder Aarde voor onze zintuigen.
Buiten de natuur zijn er nog zoveel andere dingen die ik leuk, mooi of lekker vind. Een kleine opsomming: de gekleurde houten huisjes, jultomten, semlor, elandenstoofvlees, de relaxte levenswijze van de Zweden, de ruimte, de leven en laten leven mentaliteit, lichtjes voor de ramen, lange tijd kerstversiering, veel vis op het menu, maar de mooiste reden om binnenkort weer af te reizen naar Zweden, is mijn lief, die bij Gonny in de buurt woont.
Want ook dat heb ik gevonden in Zweden: de liefde. Momenteel staat mijn huisje in Nederland te koop en als dat verkocht is, zal ik bij mijn lief gaan wonen. Heerlijk vooruitzicht om mijn leven met hem te gaan delen in dat mooie land, maar ook ben ik wat angstig voor sommige dingen, zoals: zal ik de taal wel goed genoeg onder de knie krijgen, en is er een baantje te vinden (ik ben nog niet aan pensionering toe) en zal ik niet te veel heimwee krijgen naar de kinderen? Want die ga ik natuurlijk enorm missen, net als de rest van mijn familie, mijn vrienden en vriendinnen, het koor waar ik lid van ben en mijn werk en collega's. Gelukkig maak ik makkelijk contact met andere mensen en je aansluiten bij een sportclubje of deelnemen aan het brei- of knutselcafe kan ook goed helpen. Dat is bovendien ook goed voor de taal. En natuurlijk kom ik in een leuke familie terecht die me kunnen steunen als ik het wat moeilijk heb. Eén vriend en vriendin heb ik al daar in het Noorden: Gonny en Peter!
Groetjes en tot snel,
Els
