 |
| Ons vakantie-vervoermiddel destijds in Zweden |
Met plezier lees ik jouw blog. Ik ben een stille lezer en niet zo van het reageren, maar jouw vraag of mensen iets willen schrijven over Zweden vind ik zo’n leuk idee dat ik toch een poging waag.
Waarom ben ik eigenlijk op je blog terecht gekomen? Wel, ik heb een soort haat/liefde verhouding tot Zweden. Het leven en de natuur in het noorden boeit me op de een of andere manier en toch ……
Toen onze kinderen in de schoolleeftijd waren en we dus de vakanties moesten opnemen in de drukste tijd van het jaar, zochten we een goede vakantiebestemming. Omdat wij niet van drukke toeristische vakantie oorden houden viel toen onze keus op Zweden.
Zo togen wij in 1993 voor het eerst naar het noorden. Vier mensen in een auto met twee kano’s op het dak en een caravan erachter. Van tevoren hadden we alleen de overtocht naar en de eerste overnachting in Zweden gepland daarna zouden we wel zien wat we deden. De eerste camping bevond zich op zo’n 100 km ten noorden van Göteborg in Högstatter/ Kroppefjäll. Dit was een voltreffer. Prachtige camping aan een meer zo groot als alle Reeuwijkse plassen bij elkaar. We genoten, ook de kinderen, bezochten het Vänern-meer, Karlstad, Trollhättan, noem maar op. Omdat het op een gegeven moment begon te regenen en niet meer op leek te houden, besloten we om verder naar het noorden te trekken. Tot aan Vilhelmina zijn we gekomen op een camping aan de Vojman. Prachtig: de stilte, het licht, het landschap, wijdse luchten boven brede watervallen, rendieren midden op de weg voor de auto.
Hoewel je met Engels goed uit de voeten kunt beleefden we nog iets grappigs met betrekking tot de taalbarrière. Onze zoon, toen 13 jaar, had visgerei mee genomen. Thuis viste hij nooit maar het leek hem wel wat om zelf vis te vangen en op een vuurtje te roosteren. Echter binnen een mum van tijd was hij door zijn vishaken heen zonder een vis gevangen te hebben. Toen was de vraag waar koop je vishaken. Wij ontdekten een dierenwinkel en konden duidelijk maken wat wij wensten maar de verkoper reageerde tamelijk verstoort. Het was ons duidelijk dat we voor dierenbeulen aangezien werden met onze vraag naar vishaken. Uiteindelijk na veel zoeken hebben we ze gevonden in een sportwinkel. Vis heeft hij er echter nooit mee gevangen, die kon je ook veel gemakkelijker in de winkel kopen. Wel apart vonden we dat in de supermarkten waar we boodschappen deden, rijst en suiker in balen van 25 kg voor een habbekrats te koop waren maar aan groenten een beperkte keus.
We zijn nog twee maal terug geweest in Zweden. De laatste maal troffen we op de camping die ons eerste aanlandadres was geworden, een overvolle camping aan en hebben we zelfs een nacht buiten de camping overnacht. Wat op zich geen probleem was want we overnachtten een enkele keer wel meer “in het wild”. We waren gewoon verbaasd om ineens zoveel toeristen aan te treffen. Later bleek dat deze camping genoemd was in een Nederlands tv-programma over vakantielanden. Ik meen “weg van de snelweg”.
Maar dit was niet de reden dat dit tevens de laatste keer was dat we Zweden aandeden.
We vonden het een avontuur. Wegen waar je nagenoeg niemand tegen kwam, campings waar we soms helemaal alleen stonden. Het was echt een belevenis maar op een bepaald moment begon de stilte, de eenzaamheid en zoveel schoonheid me te benauwen. Ik vooral verlangde naar een gezellig terras met een glaasje wijn en (enkele) mensen om me heen. Niet dat we nu wel houden van veel drukte maar wel net iets meer dan in Zweden.
En dat is wat ik bedoel met haat/liefde verhouding tot Zweden. Want aan de ene kant trekt het nog steeds vanwege de schoonheid van het land maar zeker nu er geen kinderen meer mee gaan en we samen op pad zijn, vrees ik dat de stilte me teveel zou worden.
Daarom hoop ik dat ik nog lang zal kunnen genieten van de verhalen op jouw blog, dan ben ik toch weer een beetje in het mooie Zweden.
hartelijke groet,
Trijnie
